Radovan Samardžić Mehmed Sokolović

Radovan Samardžić Mehmed Sokolović
Meki povez
Izdavač Bigz
Džepni format

Istorija Mehmeda Sokolovića nije okončana njegovim poslednjim putovanjem, niti je počela tek rođenjem. Uspomena, kult i predanje tek su svedene pojedinosti pojave koja prevazilazi sebe samu. Nije slučajno Sokolović i njegova zaostavština smeštena u fokus najznačajnijih romana jugoslovenske književnosti i njegovog, u smislu dostojnog odraza u ovdašnjoj kulturi pamćenja, u njegovoj istorijskoj biografiji.

Radovan Samardžić (Sarajevo, 22. oktobar 1922 — Beograd, 1. februar 1994) je bio srpski istoričar i akademik SANU.

Osnovnu i srednju školu završio je u rodnom Sarajevu. Diplomirao je na grupi za istoriju Filozofskog fakulteta u Beogradu (1949). Postao je asistent na predmetu Opšta istorija novog veka (1950). Doktorirao je kod Jorja Tadića na temi iz dubrovačke istorije (1956). Prošao je kroz sva nastavnička zvanja na Filozofskom fakultetu i sve do penzionisanja bio šef Katedre za opštu istoriju novog veka. Proveo je godinu dana u Parizu (1957-1958) kod Fernana Brodela proučavajući istoriju Mediterana. Svoje drugo usavršavanje imao je na Institutu za evropsku istoriju u Majncu (1967-1968).

Samardžić je bio na čelu raznih ustanova i urednik publikacija, dekan Filozofskog fakulteta, dopisni i redovni član SANU, sekretar Odeljenja istorijskih nauka SANU, direktor Balkanološkog instituta (1978-1989), predsednik Srpske književne zadruge, glavni urednik Jugoslovenskog istorijskog časopisa. Bio je jedan od priređivača sabranih dela Slobodana Jovanovića.

Samardžić se u istraživanju prošlosti bavio razdobljem od XVI do XX veka, pokrivao je više oblasti opšte i nacionalne istorije, a bio je najviše okrenut Mediteranu, Osmanskom carstvu, balkanskom prostoru i, u tim okvirima, sudbini srpskog naroda. Počeci njegovog naučnog rada, ali i višegodišnji trud bili su vezani za proučavanje istorije Dubrovnika. To je već najavila njegova doktorska disertacija Dubrovački pesnik i diplomata Jaketa Palmotić. Krunu njegovog rada u toj oblasti predstavlja delo Veliki vek Dubrovnika (1962) u kojem je na osnovu građe iz Dubrovačkog i Venecijanskog arhiva obradio zbivanja iz života ove mediteranske državice, vezana za XVII vek i obeležena zemljotresom 1667, ali istovremeno i bosanskohercegovačko zaleđe kao i atmosferu na prostoru Levanta.

12/2