Voislav Lubarda i Andjelko Vuletic

Vojislav Lubarda  (Rogatica,  17. 6.  1930. —   Beograd,  16. 10.  2013)  srpski  je književnik, romansijer, član  Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske  i član  Senata Republike Srpske.

Rodio se u  Rogatici  (današnja  Republika Srpska/BiH). U  Sarajevu  je završio Srednju šumarsku školu i Filozofski fakulttet, odsjek književnost. Tamo je radio kao novinar, profesor, urednik lista za kulturu, i kao urednik redakcije za umjetnost i kulturu na  Televiziji Sarajevo. Njegova književna djela, u kojima se bavio  stradanjima Srba  u Podrinju za vrijeme drugog svjetskog rata, su ga dovela u nemilost vlasti tadašnje  SR BiH  i donijela mu reputaciju srpskog nacionalista. Njegov roman  Ljuljaška  iz 1963. je zabranjen, a nakon što je u časopisu Student objavio tekst "Poslanica Maku Dizdaru" u kojoj napada  Maka Dizdara, ostao je bez posla urednika kulture na TVSA. Godine 1975. se iz Sarajeva preselio u Beograd. Godine 1989. je za roman  Vaznesenje  dobio  NIN-ovu nagradu.

Član je  Senata Republike Srpske  od 1996. godine. Dopisni član  Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske  je postao 27. juna 1997, a redovni 21. juna 2004. Umro je u Beogradu 16. oktobra 2013.

Vuletić, Anđelko,   hrvatski književnik (Trebimlja kraj Trebinja, BiH, 9.   VI.  1933). Studirao jugoslavistiku na Filozofskom fakultetu u Sarajevu. Zbog » antisocijalističke djelatnosti« izbačen je s fakulteta, otišao u Skoplje i Beograd, gdje je završio studij. Radio je kao nastavnik u Modriči, u Sarajevu na Radničkom univerzitetu » Đuro Đaković« i kao savjetnik u Skupštini SR BiH. Od 1993. živi u Zagrebu. U romanu  Gorko sunce  (1956) bavi se tragičnom sudbinom malih ljudi i njihovom zarobljenošću strogim patrijarhalno-plemenskim uređenjem u hercegovačkom podneblju. Provokativan sadržaj obradio je u romanu  Drvo s paklenih vrata  (1963), tematizirajući izopačenost ljudske naravi sposobne okrutno zlostavljati najbliže članove svoje obitelji. Poetičku promjenu donosi autobiografski roman  Deveto čudo na istoku  (1966), koji je osuvremenjena inačica antičkog mita o Edipu. I romani  Dan hapšenja Vile Vukas  (1980) iJadi mladog karijeriste  (1984) bave se simbolikom i mitskim ozračjem bosanskohercegovačkog okruženja. Tematski je po strani u Vuletićevu opusu roman  Čudotvorna biljka doktora Engela  (1989), radnja kojega se zbiva prvih dana Kraljevine SHS, a zamišljen je kao fiktivna autobiografija liječnika opsjednutog izumom lijeka protiv mržnje i zla u ljudima. Alegorijski roman  Dva hrama, dvije razvaline  (1994), priređen za tisak još 1969. , bavi se kritikom komunističkog sustava, roman  Nadglednica djevojaka iz Moskve  (2003) smješten je u Sarajevo u vrijeme jugoslavenske komunističke represije,   Plamen i slamka  (2006) prati intimnu dramu glavnog lika, evocirajući doba velikih ideologija i revolucija, a  Poraz osvetnika  (2009), radnja kojega  se zbiva u doba opsade Sarajeva 1990-ih,   problematizira odnos žrtve i mučitelja. Pjesništvo mu je često psalmički intonirano, istodobno nadrealistički sklono kalamburima i jezičnim igrama, a teme i motivi kojima je zaokupljen slični su onima iz proznog izričaja: rodni zavičaj, politička i mentalna slika Balkana, rat, ideologija (Gramatika ili progonstvo,  1961;   Jedina nada,  1962;   Sedam vječnih pitanja,   1965;   Zmije odlaze s onu stranu svijeta, 1967;   Kraljica puteva,  1968;   Kad budem velik kao mrav,  1977;   Čempresi u zavičaju,  1980;   Križaljka za čitanje sudbine,  1985; Pčela i metak,  1995;   Tajna večera,  1997;   Čitači vremena,   2001;   Svemirsko ogledalo,   2002;   Vražja igračka,  2008. , i dr. ). Piše i pripovijetke (Strijeljanje ustaše Broza,  1998) i drame  (Andrija Hebrang; Miljenik partije Buharin).   Prevodi s francuskoga, madžarskoga, engleskoga, češkog i slovenskog jezika.
obe knjige za 250 din
ljuljaska k94


vuletic/. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . k36