Majda Kurnik

"Devojka sa cvecem" iz 1959. godine
Tempera na staklu
Velicina 50x18,5
Reprudokovana u Monografiji Majde Kurnik
 
Knjiga Majde i Marklena, koju su opremili Suzana Spasic i Ana von Schindler

Slike i crtezi su uzeti iz Majdine zaostavstine, koju je sacuvao njen partner, slikar Marklen Mosijenko.

Majda Kurnik (1920-1967) Slovenka po rođenju, srpski slikar po formaciji, osećajna, snažna, temperamentna, skromna i hrabra ličnost, potiče iz izuzetno obrazovane i imućne porodice. Posedovala je više talenata - muzički, glumački, likovni. Ovaj poslednji bio je presudan za njeno životno opredeljenje. Umetnički put započela u slikarskoj školi Mladena Josića, nakon čega se upisala na Akademiju likovnih umetnosti u Beogradu (danas Fakultet likovnih umetnosti). Njen suvereni potez olovkom ili ugljem beležio je brojne tragične, emotivne i vesele događaje tokom borbe, kratkih predaha ili nege, koji su se odvijali u nepredvidivim okolnostima ratnog razdoblja. Njena dela su sve do kraja rata rađena pretežno na papiru olovkom, ugljem, tušem, sepijom, akvarelom ili gvašem. Uz veliku podršku roditelja otisnula se na prvo putovanje u Rim, a potom i u Veneciju. Nakon Italije, usledio je put u Pariz, što se odrazilo na njena dela rađena po uzoru na É cole de Paris (Pariska škola).

Majda Kurnik je pronašla svoj životni cilj i prostor u Beogradu, među prijateljima slikarima, dizajnerima, pesnicima, kompozitorima i publicistima. Zajedno sa slikarima i vajarima učestvovala je na mnogobrojnim izložbama ULUS-a u Beogradu i drugde. Susreti sa njenim delima ostavili su za sobom mnoge uspomene i prisećanja poznavalaca i laika. Nesumnjivo su je cenili svi, Slovenci kao poštovanu rođaku, Srbi kao odličnu slikarku, koja se formirala u njihovoj sredini.

Svaki crtež, skica ili slika naslikani su sa punom energijom i prožete duhom naslikanog, što nam i dan-danas približava nepogrešivost njene intuitivne kreativne imaginacije. Duhovni intenzitet ljudi prikazanih na portretima, ili kao pojedinaca u naslikanoj grupi, nacrtala je s ubedljivošću najvidljivijih karakteristika njihove fizionomije, kao i celokupne mimike lica i tela. Kod nekih je moguće zaključiti da se radi o portretima njenih kolega i koleginica, sa kojima je provodila dosta svog radnog i slobodnog vremena. Figure koje se pojavljuju na mrtvim prirodama podređene su slikarskoj atmosferi i bliže su literarnim nego slikarskim elementima. U stvaralaštvu se očigledno vodila slikanjem i osećanjima, a ne racionalnim razmišljanjem. U pozadini svega oseća se delić njenog bića, koje je živelo i saosećalo sa Slovenijom, pre svega na pejzažima, koje nikada nije jasno definisala.

Na dela El Greka, Velaskeza i Zurbarana, usmeravana je još iz studentskih dana zahvaljujući učitelju, Milu Milunoviću, koji je svoje studente upućivao da rade po njima. Njihov uticaj se nesumljivo oseća u njenim radovima po koloritu, ekspresivnim izduženim figurama, naglašenim kontrastima svetlih i tamnih površina i ekstatičnom komponovanju figura po dijagonali.

Tokom zadnje četiri godine, nakon pojave bolesti, pojavljuju se mesečari, leteće figure i životinje, đavoli, zastrašujuće životinje, koje simbolizuju kosmičnost. Kako je izgled tih likova postajao sve žalosniji, tako je njen slikarski uspon sve primetniji. Poslednja faza slika kosmičke apstrakcije je njen svojevrstan testamen…

Svojim izborom sudbine postala je Beogradska slikarka. Bila je neko omiljen u drustvu svojih kolega, i kako je to zapisala slikarka Danica Antic “ centar strasnog zavestanja” koju su svi voleli.

Svoj zivot delila je sa prijateljima i patnerom slikarem Marklenom Mosijenkom koji je izuzetno voleo i cenio njen rad, smatrajuci ga veoma vaznim i uvek ga stavljajuci ispred svog.